برای باد(1)

رفت و رفت و رفت تا رسید به خنده هایی که از روی رودخانه رد می شدند. یکی از آنها لبهای سرخی داشت.ایستاد و به او خیره نگاه کرد و باز زد زیر خنده و دندان جلویی اش برقی زد و افتاد توی رودخانه. رودخانه سرخ شد و به خنده افتاد. لبخندِ سرخ داشت لباس هایش را در می آورد که دوباره پسرک راه افتاد. آخر او سنگ انداز ماهری بود  و ترسید مبادا سنگش به آن دندان ها بخورد و بشکنند.چیز دیگری در جیب هایش نیافت!

 

هیاهوی سرسام آور گرمای بیابان.پای بوته خاری، با دست شروع  کرد به کندن چاله ای تا به گل نم دار خنک برسد. خاک را که کنار میزد زرهی آهنین یافت . آهن نم دار وخنک! به خاک نرم تر و اندکی خنک رسید.زره را پوشید، به دل چاله ی تنگ خزید.آه ،هزار تیغ ریز و تیز درون زره بود که به بدنش فرونشست.خنکایی که از گل نیمه جان،در گریز از گرمای شکننده ی بیابان  خواست، اکنون به درد هزار تیغ آمیخته بود.فلج شده بود. حتی نمی توانست دست هایش را تکان بدهد.تنها چهره اش، که با هر نفس که فرو می کشید،با درد بهم می پیچید ......و به تنفسی دیگر به ناله باز می شد.