خودِ گردانِ خودْگردان

نوشتار ها و سروده های محسن زارع

خودِ گردانِ خودْگردان

نوشتار ها و سروده های محسن زارع

خودِ گردانِ خودْگردان

زیبایی َت را تاب آر
و از وجودِ خود ایمن باش!

آخرین نظرات
  • ۱ مهر ۹۷، ۰۸:۳۰ - عرفان پاپری دیانت
    *ه‍

۲ مطلب در آذر ۱۳۹۷ ثبت شده است

شده در شهری بیدار شوی، یک روز صبح، و هیچ چیز دربارۀ خودت آشنا نباشد؟ جز این‌که این تن، مال توست. تجربۀ جمع شدگی. مثل یک اسفنج که تمام آب‌ها را در خودش جمع کرده و بعد در یک پلاستیک پیچیده شده باشد. آدم‌ها حرف می‌زنند. دیگران اظهار عقیده می‌کنند. سعی می‌کنند با بحث‌هایشان رابطه برقرار کنند، اما محسن با آرامش و لبخند فرار می‌کند. دوست ندارد دربارۀ چیزخاصی حرف بزند و روی آن درنگ کند. دوست ندارد چیز خاصی باشد یا چیز خاصی بگوید. محافظه کار و دامن برچیده. از آن طرف می‌گویم شاید آداب معاشرت را خوب بلد نیستم. پس بروم کتاب بخوانم درباره‌اش. مثل این است که ارتباطم با زاویۀ دانای‌کلی که مرا ارزیابی می‌کند، قطع شده است و حالا تنها یک زاویه دید در اختیار دارم. یعنی دو گزینه که یکی را باید انتخاب کنم: دانای کل یا اول شخص فعال.از آنجایی که دانای کل ساکت را طبق عادت انتخاب می‌کنم، همان تصور اسفنج درون پلاستیک، حسی‌ست که از وضعیت خودم دارم. ممکن است فعالیت هایی هم بکنم، که دارم می‌کنم، اما ارتباط ودرک‌م را با/از خودم به طور فعال و واقعی از دست داده‌ام. دانای کل مردد. شاید دیگران اگر جای من بودند، معذّب نمی‌شدند این‌طور که من هستم. چون هیچ‌کس این‌قدر مداوم با خودش به دنبال ارتباط نیست؛ کدام آدم سالمی مدام خودش را در آینه نگاه می‌کند؟

در خود فرورفته نباشیم. :)

انرژی زیادی برای انجام‌دادن هرکاری که پیش رو هست، دارم. خواندن و یادگرفتن.

و هرکاری که من را به تو نزدیک کند چند قدم.

_____________

الان حتی بیشتر انرژی دارم و فعال‌ترم.


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ آذر ۹۷ ، ۰۱:۱۰
محسن زارع

باید باشی تا ببینمت. ضرورتی بیش‌تر از این نیست.

آدمی نیست که فراموش می‌کند؛ قاطع‌بودن حضور واقعیت است که قطع می کند بودن را. بودن، خود به تمامی ناقص است. بودنِ مدام و مکرر است که هست. همه چیزی در بود مستمر خود، هست؛ عکس‌ها بسیارند که اگر خاطره‌ای با آنها نباشد، گم می‌شوند. حضوردائم کلمات، کلمه می‌آورد، فکر می‌آورد. وقتی کم می‌خوانیم و کم مشاهده می‌کنیم و به کلمه نمی‌گذارنیم ذهنمان را، فکر از تب‌و‌تاب می‌افتد. این‌همه جنگ‌وجدل بر سر «بودن» نیست، بر سر «دائم‌بودن» است. بر سر تداوم است. جاودانگی.

به همین دلیل است که مرگ مسئله می‌شود. «چگونه» زندگی‌کردن و مردن مسئله می‌شود. چگونه‌بودن، شبیه «سلبریتی های وجودی».

ماندگاری و در چشم‌ماندگاری.

مسئله این‌ست که چقدر حاضریم خودمان را تکثیر کنیم. یعنی چقدر راغبیم. چگونه به بعد از خود نگاه می‌کنیم. به «ماندن» خود چگونه نگاه می کنیم؟
_______________
صرفاً برای حضور
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۵ آذر ۹۷ ، ۰۵:۳۴
محسن زارع