به عادت نمی گذرد

چرا ساده ننویسم برای بزرگداشت چیزهای ساده‌ای که روزانه بارها نگاه‌شان می‌کنم، و شاید کسی نبیندشان؟ من که مامورم به نوشتن و خلاص من آنجا بوده. پس وامدار نوشتنم؛ بی منت.

چه می‌خواستم بگویم؟ آها. همین که رها شده‌ام. قدرتی یافته‌ام گریزان در این رهاشدگی، با حزنی که ردش را بگیری هزاران کیلومتر پشت سرم رد قدم گذاشته است. همین روزانگی که برای من ساده نیست. برای من به عادت نمی‌گذرد حتی وقتی به عادت، آ ن‌ را به خودم تحمیل می‌کنم و زجر می‌کشم. بی‌تعارف، این که رنجی نیست. اندکی تحمل در برابر آنچه طبیعت انسانی و خدادادی داده است. شکر برای بد و خوبش که هر کدام حکمتی ست.

عزیزان، زندگی گذشتنی‌ست و می‌گذرد، سپر کنید جان تان را دربرابرش. می‌گذرد. نق نزنید. می‌گذرد. به والله که می‌گذرد. و اگر خیرسرتان سپرساز خوبی نیستید، راه حل های خوب دیگری هم توصیه شده: چون به دریا درافتادی و شنا نمی‌دانی، مرده شو! تا آبت بر سرنهد.

 

آیدا-ابراهیم-ققنوس

آیدا در آینه سر می گرداند و نیست کسی.با آینه تنهاست او با آینه و نه حتی خودش ونه کس دیگری.باید مطمئن شود بلند می شود و پنجره اتاق را باز می کند و دور و بر را نگاهی می اندازد.نه دوچرخه سواری ،نه نسیمی،نه تابش و وتبی که ببارد،حتی جوی آب هم با لجن هاش سکوت کرده...

ابراهیم در آتش قلعه ای عظیم ازآتش.مردمان منتظر تا اینبار...

ابراهیم خاک داغ رامی کاوید عرق ریز خاک را زیر ورو می کرد و آن دست نبود.هزاران دست  ازخاک بیرون زده بودند،اما آن دست نبود فروشده بود در خاک همه دست ها به تمنا  اما آن دست تنها حلقه ی انگشتری کم بهایی بر خاک.آتش داشت سرد می شد و او هنوز دست را نیافته بود.بی گمان اگر نمی یافت،چاه آتش، مضحکه ی دیگری می ساختند برای او،چاه آتش...

ققنوس در باران،نا امید لاشه ی گندیده ی گرگ پیر را نوک می زد،همسفره ی لاشه خواران.با آفتاب قرار گذاشته بود امروز آتش ببارد زمین کویر،امضای هزارباره ی این قرار، امّا....

تمرین . پشت جلد مدایح بی صله این ها را پشت سر هم نوشته بود که بی ارتباط هم نبودند.تقصیر من نیست!