سوار اتوبوس کهنه ای بودیم
از تنگه ی معما که گذشتیم
یکباره چشم رمید و رها شد شادمانه میان پهنه ی دشت
ـــ گوش های سنگین اتوبوس،
فریاد های مسافری که چشمهایش را جاگذاشته بود
نمی شنید ـــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تصادفی و
ترکْ ترکْ شیارهای شکستِ شیشه ی ما
به روی دنیا....
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
احمق!فانوس کهنه ات را خاموش کن
در گمراه تاریکی
تنها راهِ مرئی، ٰنور است!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مثل خمیری که از میان فشار مشت بیرون زده باشد،
بیرون زده ام.
از روز،از نگاه ها، از خودم؛علیه خودم.
پشت به خود قدم می زنم ودور می شوم،
اما او تمام این روز لعنتی دنبال من راه افتاده،سمج.
و مثل یک فیلم صامت فقط من وخودم می دانیم چه می گوییم.
من ترا برای شعر
بر نمی گزینم
شعر،مرا برای تو
برگزیده است
در هشیاری
به سراغت نمی آیم
هر بار
از سوزش انگشتانم
در می یابم که باز
نام ترا...
می نوشته ام...
حسین منزوی
- از کدام پنجره می رسد بهار؟
- همان که بسته ای.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
- از پرندگان چه دیده ای؟
ـ آسمانی که نیست.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
- من بی سایه ام،تو بی ثمر! -
پاره سنگی به سرو
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
- چرا برگ هایش فروریخت؟ -
پرسید باد
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن:چند شعر از کتاب«مکالمات» سروده های آقای سیروس نوذری عزیز
شعرهایی دارد که به کل این کتاب می ارزد وشعرهایی هم..
چند شب پیش دیدمشان ،پرسیدم: همه ی شعرهاش را دوست دارید؟
گفتند: بخواهم تجدید چاپش کنم 10درصدش را حذف می کنم.(بین خودمان باشد یه کم بیشتر باید حذف بشود!)
ولی درهر صورت پراز تجربه های جدید است این کتاب،از دستش ندهید!
