در حد المپیک!

ببین!
ببین بهار آمده از سیم خاردار گذشته!
حریق شعله ی گوگردی بنفشه چه زیباست!(م.سرشک)
بابا جان مگه کوری؟! خب نگاه کن!
من برگشتم،و بی تعریف از خود، بهار با من آمد،در من!(به خونمون هم!)
بهار با من آمده .و در من قدم گذاشته با حریری که غم نیست، شگفتی‌ای مسحور و سرمست کننده‌ست،چنان که با شکوفه ی ارغوان می آید!به جان خودم!
سه روز پیش نیمه شب اومدم،از محضر دوستی که دلم رو به امانت پیش خودش نگه داشت و به جایش قول داد که بهارم رو پرشکوفه تر می کنه و کرد.
فردای اومدنم سرکی کشیدم به باغچه ی یه دوستی،میدونستم که بهار اونجام اومده،فقط خواستم،خواستم چشمام رو هم.....بماند!خودش می دونه!
اونجا همتون رو سیری دعا کردم.
امیدوارم دیر نشده باشه،
عید بر همه مبارک!

تنش های من(ما)

احساس می کنم آنکه درون من به پچ پچ و گفت و گوی گاه به گاه نشسته به مذاکره ی برد برد میان احساسات و افکار من و به نوعی آنها را به مصالحه ی با هم و مصلحت بینی آرام می کند و تعادل و آرامش برقرار می کند، «دشمن » من است.مصالحه ی درون معنا ندارد در راه تکامل.

تنش!
موقع پچ پچ،باید یقه اش را بچسبم و از ایمانش بپرسم!

جزاین چیست؟!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

این چشم ها که می دَرَد طرح خنده را

                            بر بوم چشم من،

این چشم های گرگ زاهدی‌ست که در آن دخمه های کور 

         -‌ با سردیِ دم‌شان –

                                     بیداری شمعی مرده را چشم دارد.
           ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نفس گیر

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

از کجا آمد نهیب باد ، ناگاه در من

کاغذان خالی و گاهی سیاه با نقش های بی مزه را زیر و بالا کرد

پی دستخط مردی با کلاه و شال

                         خنده بر لب، پای افزار محکم، در آستانه یْ در

  و نگاهش در تلاقی با درخشانْ ماه

      در نگاهم مانده برجا ، هنوز

                      آشنایی دور یا نزدیک، نمی دانم:

 آیینه ای تکرار در تکرار در آیینه ای

              که دستی بی قواره  برون می آید و

     ناخن کشان

                  هی ناله وناله چون جیغ،

                                           آیینه،

آن طرف تر قار قار

              پرکشیدند از نهالی خرد،

.

.

.

خیابان خالی، شب تنها

پیاده رو با دانه های برف پچ پچ به راه انداخت....

                                                          27 دی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 پ.ن:این متن بالا یک درمان است،نه شعر.دارویی که نفسم می گیرد وقت نوشتنش و،انگار که جدالی درونی، وسر آخر نفس راحتی می کشم ،باری را که به زمین گذاشته ام.این  چهار شعر پایین جدیدترین هاست. نقدهای شما مرا بیشتر یاری می کند.

رویای روشن

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

درخششی

چشم هایم را زد

پلک ها را تنگ کردم:

                    روشنایِ راه راه

گشودم:

    میله های قفسی خرد

          آویزِ ایوان عمارتی

           که پنجره هاش لبریز بوی اساطیر بود

                    و مه و راز فضای باغش ،

 تابی بسته ی درختانی خشک و سبز، خالی تاب می خورد ،

              و نگاه های مرموز پیرمردی با پالتوی مشکی

                                                 زیر آفتاب نمور

                                                         قدم می زد آنجا                  

                                                                          29دی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چهارراه

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ایستاده ایم سر چهارراه

         چراغ ،سبز

                  قرمز

                        و گاه زرد،

 بیدادِ سرما؛

دستکش هایم را جلوی دهانم می گیرم

-چی؟ چی می گی نمی شنوم!

- گفتم دوسـ.....

  بخار.........

                                               27 دی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آنجا

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ برای او.......

جیک جیک کنان هجوم می برند

 بر لاشه ی مرگ

پای درخت:

شور و غوغا،

چند دقیقه بعد

           با نوک های خونین ،پرمی کشند ،

                                              دورِ دور،

 جوجه هایی از درخت افتاده ،

                                    بی تاب

                                                 

             پاییز92

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

وزیدن

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در حاشیه ی این کابوس

 (بی هیچ چشم داشت)

     می وزم بر چمن های

     در قربانگاهم روئیده

     و از خون من سیرابْ،

      و می گویم آنچه در خطابه ی شورانگیز هیچ لاله

                                                        نشنیده اند...

 27 دی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دارم مهاجرت می کنم!

اَه!!! با هزار امید و آرزو میای سراغ وبلاگت یهو می بینی قالبش پریده،آمار گیرش سکته زده، نظرات تایید نمی شه،..... این می شه که تصمیم می گیری به جای فحش دادن ،یواش یواش مهاجرت کنی به یه جای مثل اینجا!

Unknown

 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

«در آن حوالی افراد بسیاری را می شناخت و برای همین سفر را دوست داشت.آدم همیشه دوستان تازه ای می یافت وبا این وجود مجبور نبود هرروز کنار آنان بماند.اگر آدم همواره همان آدم های ثابت را ببیند-ودر مدرسه الهیات چنین بود- احساس می کند آنها بخشی از زندگی‌اش را تشکیل می دهند؛ و از آنجا که به بخشی از زندگی ما تبدیل می شوند، به تغییر دادن زندگی ما نیز تمایل می یابند. اگر آدم آنطور که آنان انتظار دارند عمل نکند ،او را به باد انتقاد می گیرند. چون هر کس فکر می کند دقیقا می داند که ما چگونه باید زندگی کنیم، امّا هرگز نمی دانند چگونه باید زندگی خودشان را بِزیَند.»

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

کیمیاگر-ص50-پائولو کوئلیو