خودِ گردانِ خودْگردان

نوشتار ها و سروده های محسن زارع

خودِ گردانِ خودْگردان

نوشتار ها و سروده های محسن زارع

خودِ گردانِ خودْگردان

زیبایی َت را تاب آر
و از وجودِ خود ایمن باش!

آخرین نظرات
  • ۱ مهر ۹۷، ۰۸:۳۰ - عرفان پاپری دیانت
    *ه‍

۵ مطلب با موضوع «شعر» ثبت شده است

کلمات

نقاشی چیزهایی هستند که نامشان را نمی‌دانم.

- / - / -»

 

تو آن بتی

که پیش قامتت می‌شکنند

تبرهای خیال من

- / - / -»

 

روح پرنده امّا

در قفسِ تنگ می‌شود

وقت مرگ

- / - / -»

 

خوابیدن مرد سیاهپوش

زیرسایه درخت

 حیرت انگیز بود،

برای او که تمام عمر

به گسترۀ سیاهی سایه‌اش بر زمین، خیره بود.

- / - / -»

 

نسیمی می‌گذرد از چهرۀ من

لبخندی می‌شود برای تو،

امّا

غریبانه رخت می‌بندد و

می‌گذرد.

- / - / -»

 

خفه شوید ای همه سایه‌های بی درد!

گریه‌های درد مادری که

جنین‌ش را سقط کرده باشد،

در من است.

- / - / -»

 

بر چهرۀ زمان فوت می‌کنم،

غبار

 بلند می‌شود و

آرام روی زمان دیگری می‌نشیند.

- / - / -»


۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۴ مرداد ۹۷ ، ۱۲:۳۲
محسن زارع

َُِّّّ«خاموشی»

حجم عظیمی درمن

که بر شوریدگی ام

چشم دوخته!



__________________

لعنتی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۱ آبان ۹۳ ، ۰۹:۳۴
محسن زارع

قاصدکی مرده

بر مزاری

خبرهای طوفان و باران های کهن را

با جسد زیر خاک

مرور می کند...

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۱ آبان ۹۳ ، ۰۹:۲۹
محسن زارع

کودکی که

چین و چروک و کهنگی را بر صورت پیرمرد،

پیرمردی که

لباس های پوسیده ی کودکی‌اش را

می نگرد!


اصلاح شده در93/6/21

_____________________

که چی؟

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۵ مهر ۹۳ ، ۲۲:۰۷
محسن زارع

سایه های گنجشککان

می گذرند چه به سرعت از بَرِ دیوار

                                دیوارِ گرم

                                    -هوای دم کرده ی غروب-

                                تصویر سکوت و سکون است

                                                              و صبر

                                      در پناه بنای محزون«ماندن»!

  سایه ها قد می کشند و

                                        دور می شوند

                          (چون یاد مرده ای)

                                            دورتر و

                                              دورتر.

و ماه پنجره ی کوچکی‌ می شود

بر چهره ی محو زندانی

 (نور فانوسی بر دستان و تیشه ی

 کاونده ای در ظلمت)

پنجه می کشد

بر صورت محوش.

باد زوزه می کشد میان سبزه‌زار اطراف

و اسبی بی لگام

-تازان- دور می شود.

                                                                     اصلاح شده در 93/7/8

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۵ مهر ۹۳ ، ۲۲:۰۲
محسن زارع