دیوانه ام!

فارغ ز های وهوی کلاغان،

                    مَشکی به دوش

                                (ز اشک خورشید گیوه پوش)،

           دیوانه ای نشسته برسر صد آسمان سکوت

                           این چاهِ ظالِ پیرْ( افسانه ای درست):

          می افکند دو سه سنگی به چاه،

             تا عاقلان شهر را به تشنّج درآورد!