بسط تجربیات مَنَوی[ شخصی]

یک تجربه ی بیرون آمدن از ذهن

- بیرون ذهن زندگی کردن -

خوب است بدانیم که خود عمل و ذکر است که ارزش دارد نه مرور ذهنیِ معنای همزمان یا پس از آن. بدانیم عمل وذکر است که ارجحیت دارد.

خوب است بدانیم که وقتی اصرار داریم نماز بدون حضور قلب به درد نمی‌خورد و نمی خوانیم یا به طول و تفصیل، این حضور قلب همان مرور ذهنی معناست، که بی ارزش است. خوب است بدانیم همچنین که حداقل بدون دلایل دیگر، همان طور که می توانیم به خودمان بقبولانیم که نماز بدون حضور قلب بدرد نمی خورد و حضور قلب همین است که فکر میکنیم، همینطور می توان تصور کرد که این حضور قلبی هیچ ارجحیتی نسبت به خود ذکر و عمل ندارد؛ اصلا ارزشی ندارد.

زمان انجام عمل یا گفتن ذکر نماز، تجربه را به صورت کلامی یا تصویری، اغلب کلامی، در می آوریم؛ یعنی همزمان که می گوییم «اشهدُ اَنَّ محمّداً عبده و رسوله» اینها هم در ذهن می آید احتمالاً: « شهادت می دهم که محمد بنده و پیامبر اوست» یا « بله، محمد قبل از رسول بودن، بنده است(یا یک تفسیر خوانده و شنیده دیگر)» یا مرور شیوه ادا کردن جمله در ذهن و یا اداکردن اعمال و اذکار به گونه‌ای که معنای فارسی آن‌را در ذهن متبادر کند؛ نمایش. یعنی اینها چیزهایی‌ست که به عنوان تلاش برای حضور، روی شان تمرکز می کنیم. این وسواس است. نامش را شیطان نگذاریم. تلاش ناخودآگاهی برای فرار است. یا سخت‌گرفتن. اگر بدانیم این مرور هیچ ارزشی ندارد، از ذهن خارج می شویم.

این تجربه هیچ ارزشی ندارد، جز خروج چند لحظه از ذهن؛ اما به عنوان سرنخی از خروج، ارزشمندست.

 [این بحث ادامه داره. فرصتی باشه قرار می دم درادامه همین پست]