بهار

رسول خون،

-برگ سرخی

    بر جریان جوی-

به کدامین باغ؟

6/21

ــــــــــــــــــــــــــ

می گویند بهار ِ عرفانی‌ست!!!!الله اعلم!

یک تصویر

کودکی که

چین و چروک و کهنگی را بر صورت پیرمرد،

پیرمردی که

لباس های پوسیده ی کودکی‌اش را

می نگرد!

اصلاح شده در93/6/21

_____________________

که چی؟

پنجه‌کشان

سایه های گنجشککان

می گذرند چه به سرعت از بَرِ دیوار

                                دیوارِ گرم

                                    -هوای دم کرده ی غروب-

                                تصویر سکوت و سکون است

                                                              و صبر

                                      در پناه بنای محزون«ماندن»!

  سایه ها قد می کشند و

                                        دور می شوند

                          (چون یاد مرده ای)

                                            دورتر و

                                              دورتر.

و ماه پنجره ی کوچکی‌ می شود

بر چهره ی محو زندانی

 (نور فانوسی بر دستان و تیشه ی

 کاونده ای در ظلمت)

پنجه می کشد

بر صورت محوش.

باد زوزه می کشد میان سبزه‌زار اطراف

و اسبی بی لگام

-تازان- دور می شود.

                                                                     اصلاح شده در 93/7/8

Unknown

امروز خورشید

  حوصله ی زمین نداشت

 پیش خود حجاب داشت

چه غم زمین تو را داشت

       اگر نه می فسرد دلش

                         مثل من!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اوایل مرداد 93

Unknown

شب

ستاره ای در چشمانم لرزید و

فروریخت تمام شهر

 بهمن92

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چیز بی‌معنایی برای تسلی دل

بعضی وقتا( گویه های این.....)(4)

-: فک کنم بَچَّم/آقای/خانمِ فلان خسته‌‌س/ناراحته/ گرسنه‌س/دلش کشیده/ حسودی میکنه/ عصبانیه/ می خواد یه چیزی بگه/ قهره/خیلی خابش می یاد/و.......

اینها را شخصی در موقعیتی شاید بحرانی یا خیلی معمولی که شما هیچ احساس خاصی ندارید ویا اصلا متوجه آن موقعیت نیستید،اظهار میکند! ممکن است با جهت‌گیری وغرض یا شوخی یا صرفا یک حدس و یا شاید برحسب خلق و خوی همیشگی اش. و احساس می کنید این انتساب حالت به شما کاملا نامربوط است.بعد چه می کنید؟

ناگاه حالتی در شما پیدا می شود، یکجور جبهه گیری، احتمال دارد دست و پای خودتان را گم کنید یا حالتی از خودداری(سعی در خودداری)، عصبانیت ،توجیه و...؛هزار حرف جدید در ذهن شما متولد می شود که از خودتان تعجب می کنید! به خود می گویید:« من که ناراحت و خسته و... نبودم،پس چرا مثل کسی که دستش رو شده می خواهد از خودش دفاع کند و وضعیتش را با توضیح در مورد خود یا خرده‌گیری به طرف مقابل توجیه کند یا در حالی که گناه‌گار است ، گناهش را انکار کند رفتار می کنم؟»

چند نکته وجود دارد: همین خرده گیری به طرف مقابل،مثلا:« تو چرا همیشه/امروز فلانی؟!»

                        دوم،نوع توجیه های لحظه ای خودمان

                    و سوم، ان جبهه گیری‌ای که دست ما نیست( البته نه همیشه)!

احتمالا اولین نفری نیستم که به این مسئله توجه می کنم،

 فقط خواستم بگویم یک کف مرتب به افتخار ناخودآگاه‌مان بزنیم!

Unknown

«انتَ الذی سَجَدَ لکَ... حَفیف الشَّجَرَ

   و دَویُّ الماء...»¹

     پس چرا قلب های ما........

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- تو آنی که  وزش درختان و بانگ آب برای او سجده می کنند/دعای فرج محزون

گزین گویه های این ....(3)

 

  آدم های زیرک تنها یک بار به جهنم می روند!

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خدایا مارا از کسانی قرار مده که با تنبلان و احمقان محشور می شوند!

هوس نیست

-‌: امروز

      یا

فردا،

     کمی صبر کن!

-:‌ بوی خون می دهد

            پایان این عشق!

 کار را یکسره کن!

دستان باد یا درخت؟

راه دهان گم کردم.

روز خوبی‌ست،فضا محوست در چشمانم.درخت ها برق می زنند.کسی برگ هایشان را تک تک برق انداخته وهمینطور تنه هایشان ؛از دور بوی ادکلن و اسانس می دهند گلها و درختهاو علی آقای سوپری که مثل هر روز دستکش و ماسک نو استفاده می کند و دستهایش شق و رق جلوی صورتش،از دور بوی ادکلن می دهد و لیخند می زند به گمانم. سر کوچه رسیده ام و سرویس خاکستری گردش شهر در سکوت منتظرم پارک کرده و راننده یک دست جلوی صورت و دست دیگر به فرمان. سوار می شوم ،حرکت می کند. ناخواسته شیشه ها را پایین می کشم بوی ادکلن بگیرد ماشین. چهارراه دوم را رد کرده توقف می کند، پیاده می شوم پیاده بروم.همانجا به کوچه ای باریک با دیوارهای  سیاه براق فرو می شوم، ته کوچه آفتاب زده،اما نفسم بالا نمی آید چون قدم به قدم تنگ و تنگ تر می شود گلوی کوچه.خودم را بیرون می کشم می روم داخل آفتاب دم صبح.لباس هایم بوی ادکلن گرفته،درِشان می آورم.لب ساحل زنی آفتاب می گیرد،کنارش دراز می کشم روی زمین .موهای بلندش خیس شده و بهم چسبیده؛ خیره به آسمان‌ست و لبخند به لب دارد.نمی دانم صدایم را می شنود یا نه ولی من به آواز وبا خنده وگریه ی آمیخته برایش تعریف می کنم چطور از آن سر به این سر کوچه آمده ام واعتراف می کنم که ادکلن های پیچده در هوا بوی بدی هم نمی دادند.نمی توانم دیگر ادامه بدهم چون چیزی داخل گلویم رفته و سرفه امانم نمی دهد؛ شن،در شن فرو می رویم!

فقط چشم هایم بیرون مانده روی شن ها. پیش از این هم شنیده بودم که چگالی شن از چشم بیشتر است. چند لحظه بعد خرچنگی کج کج و خندان روی جایی که  قبل از این بدنم بود، راه می رود وبه طرف من ،ببخشید،چشمهایم می آید.می ایستد.چنگک هایش را به هم می زند وباز می خندد.بعد مکثی می کند و توی چشمهایم خیره می شود با چنگکش به آسمان اشاره می کند:

-توی دنیای وارونه،سقف آسمون کجاست؟

جوابی ندارم .اگر هم داشتم، لب نداشتم که آهسته توی گوشش بگویم طوری که چشمهایم نفهمند و جار نزنند!