سایه های گنجشککان
می گذرند چه به سرعت از بَرِ دیوار
دیوارِ گرم
-هوای دم کرده ی غروب-
تصویر سکوت و سکون است
و صبر
در پناه بنای محزون«ماندن»!
سایه ها قد می کشند و
دور می شوند
(چون یاد مرده ای)
دورتر و
دورتر.
و ماه پنجره ی کوچکی می شود
بر چهره ی محو زندانی
(نور فانوسی بر دستان و تیشه ی
کاونده ای در ظلمت)
پنجه می کشد
بر صورت محوش.
باد زوزه می کشد میان سبزه‌زار اطراف
و اسبی بی لگام
-تازان- دور می شود.
اصلاح شده در 93/7/8
حوصله ی زمین نداشت
پیش خود حجاب داشت
چه غم زمین تو را داشت
اگر نه می فسرد دلش
مثل من!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اوایل مرداد 93
ستاره ای در چشمانم لرزید و
فروریخت تمام شهر
بهمن92
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چیز بی‌معنایی برای تسلی دل
و دَویُّ الماء...»1
پس چرا قلب های ما........
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- تو آنی که وزش درختان و بانگ آب برای او سجده می کنند/دعای فرج محزون
آدم های زیرک تنها یک بار به جهنم می روند!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خدایا مارا از کسانی قرار مده که با تنبلان و احمقان محشور می شوند!
-: امروز
یا
فردا،
کمی صبر کن!
-: بوی خون می دهد
پایان این عشق!
کار را یکسره کن!
دستان باد یا درخت؟
روز خوبی‌ست،فضا محوست در چشمانم.درخت ها برق می زنند.کسی برگ هایشان را تک تک برق انداخته وهمینطور تنه هایشان ؛از دور بوی ادکلن و اسانس می دهند گلها و درختهاو علی آقای سوپری که مثل هر روز دستکش و ماسک نو استفاده می کند و دستهایش شق و رق جلوی صورتش،از دور بوی ادکلن می دهد و لیخند می زند به گمانم. سر کوچه رسیده ام و سرویس خاکستری گردش شهر در سکوت منتظرم پارک کرده و راننده یک دست جلوی صورت و دست دیگر به فرمان. سوار می شوم ،حرکت می کند. ناخواسته شیشه ها را پایین می کشم بوی ادکلن بگیرد ماشین. چهارراه دوم را رد کرده توقف می کند، پیاده می شوم پیاده بروم.همانجا به کوچه ای باریک با دیوارهای سیاه براق فرو می شوم، ته کوچه آفتاب زده،اما نفسم بالا نمی آید چون قدم به قدم تنگ و تنگ تر می شود گلوی کوچه.خودم را بیرون می کشم می روم داخل آفتاب دم صبح.لباس هایم بوی ادکلن گرفته،درِشان می آورم.لب ساحل زنی آفتاب می گیرد،کنارش دراز می کشم روی زمین .موهای بلندش خیس شده و بهم چسبیده؛ خیره به آسمان‌ست و لبخند به لب دارد.نمی دانم صدایم را می شنود یا نه ولی من به آواز وبا خنده وگریه ی آمیخته برایش تعریف می کنم چطور از آن سر به این سر کوچه آمده ام واعتراف می کنم که ادکلن های پیچده در هوا بوی بدی هم نمی دادند.نمی توانم دیگر ادامه بدهم چون چیزی داخل گلویم رفته و سرفه امانم نمی دهد؛ شن،در شن فرو می رویم!
فقط چشم هایم بیرون مانده روی شن ها. پیش از این هم شنیده بودم که چگالی شن از چشم بیشتر است. چند لحظه بعد خرچنگی کج کج و خندان روی جایی که قبل از این بدنم بود، راه می رود وبه طرف من ،ببخشید،چشمهایم می آید.می ایستد.چنگک هایش را به هم می زند وباز می خندد.بعد مکثی می کند و توی چشمهایم خیره می شود با چنگکش به آسمان اشاره می کند:
-توی دنیای وارونه،سقف آسمون کجاست؟
جوابی ندارم .اگر هم داشتم، لب نداشتم که آهسته توی گوشش بگویم طوری که چشمهایم نفهمند و جار نزنند!
احساس می کنم آنکه درون من به پچ پچ و گفت و گوی گاه به گاه نشسته به مذاکره ی برد برد میان احساسات و افکار من و به نوعی آنها را به مصالحه ی با هم و مصلحت بینی آرام می کند و تعادل و آرامش برقرار می کند، «دشمن » من است.مصالحه ی درون معنا ندارد در راه تکامل.
تنش!
موقع پچ پچ،باید یقه اش را بچسبم و از ایمانش بپرسم!
از کجا آمد نهیب باد ، ناگاه در من
کاغذان خالی و گاهی سیاه با نقش های بی مزه را زیر و بالا کرد
پی دستخط مردی با کلاه و شال
خنده بر لب، پای افزار محکم، در آستانه یْ در
و نگاهش در تلاقی با درخشانْ ماه
در نگاهم مانده برجا ، هنوز
آشنایی دور یا نزدیک، نمی دانم:
آیینه ای تکرار در تکرار در آیینه ای
که دستی بی قواره برون می آید و
ناخن کشان
هی ناله وناله چون جیغ،
آیینه،
آن طرف تر قار قار
پرکشیدند از نهالی خرد،
.
.
.
خیابان خالی، شب تنها
پیاده رو با دانه های برف پچ پچ به راه انداخت....
27 دی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن:این متن بالا یک درمان است،نه شعر.دارویی که نفسم می گیرد وقت نوشتنش و،انگار که جدالی درونی، وسر آخر نفس راحتی می کشم ،باری را که به زمین گذاشته ام.این چهار شعر پایین جدیدترین هاست. نقدهای شما مرا بیشتر یاری می کند.
درخششی
چشم هایم را زد
پلک ها را تنگ کردم:
روشنایِ راه راه
گشودم:
میله های قفسی خرد
آویزِ ایوان عمارتی
که پنجره هاش لبریز بوی اساطیر بود
و مه و راز فضای باغش ،
تابی بسته ی درختانی خشک و سبز، خالی تاب می خورد ،
و نگاه های مرموز پیرمردی با پالتوی مشکی
زیر آفتاب نمور
قدم می زد آنجا
29دی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
